Toespraak van president Isaac Herzog tot de Knesset in Jeruzalem, 24 januari 2024

Screenshot

President Isaac Herzog sprak vandaag (woensdag) de speciale zitting toe ter gelegenheid van 75 jaar Israëlische Knesset.

“Hij was een zionistische patriot. Zijn enige zorg was alleen maar vechten voor het Land Israël.” Dit zijn de woorden die David koos om zijn schoonzoon, Raphael Elias Moshioff, ter nagedachtenis aan hem, te beschrijven die samen met twintig van zijn kameraden in de Gazastrook sneuvelde in de tragedie die gisteren al onze harten brak.

Woorden van liefde en waardering. Woorden die niet alleen Rafaëls geloof in de juistheid van ons pad weerspiegelen, maar ook in het pad zelf: de lange en fascinerende reis vanaf het moment dat hij naar Israël emigreerde, totdat hij gisteravond tot rust werd gebracht op de heilige grond van het leger. sectie op de berg Herzl. Een reis van vaderland naar vaderland.

Een joodse, zionistische en Israëlische reis in de diepste en meest gewortelde zin van het woord. Reis naar het hart van de mensen van de staat. Rafael werd geboren in Colombia, achterkleinzoon van joden die nazi-Europa waren ontvlucht. Toen hij nog maar 12 jaar oud was, besloten hij, zijn moeder Jacqueline en zijn twee jongere broers om naar Israël te emigreren. Het was de liefde voor dit land en een diepe band met het Joodse volk die Rafael motiveerde om zich aan te melden bij een elite-eenheid en zijn broers aan te moedigen om ook met zoveel toewijding te dienen – beiden in dienst bij de parachutisten.

Geëerde vrienden, we hebben allemaal minstens één zo’n moment gehad in de afgelopen honderdtien dagen. Een moment waarop je de gepubliceerde namen van de gevallenen hoort of leest, en je hart zakt: een bekende naam, een bekend gezicht, een bekende familie.

Gisterochtend heb ik opnieuw zo'n moment meegemaakt toen ik de naam en het gezicht van Rafael tussen de namen van gevallen helden zag. Geliefde Raphael, ons zo dierbaar, toegewijd aan zijn familie, aan Hadas, zijn vrouw, en aan Ray, zijn éénjarige zoon. Raphael, de getalenteerde, briljante student, die werd toegelaten tot het prestigieuze "Moshal"-programma, cum laude afstudeerde en bij RAFAEL begon te werken. Raphael, die ik het zij doormaakten. Raphael was in zijn karakter een levend en beslissend bewijs van de voorrecht had om hem en zijn broers nauw te mogen begeleiden in het bekeringsproces dat rechtvaardigheid en noodzaak van de Wet van Terugkeer, als een van de fundamenten van de Joodse staat. Raphael is er niet meer, en toch blijft er een groot, heroïsch monument over – geweldig omdat we, naast het diepe verdriet, niet vergeten hoe trots we zijn op onze dochters en zonen die in zo’n rechtvaardige oorlog zijn gesneuveld.

IDF-agenten hebben de afgelopen twee dagen bij vierentwintig gezinnen aangebeld – uit alle hoeken van de wereld, en brachten het bitterste nieuws van allemaal. Vierentwintig gevallenen, de beste van de beste, de helden der helden, samen met alle martelaren, en degenen die zijn vermoord in dit moeilijke conflict, die onze schoonheid van het Israëlische mozaïek weerspiegelen – het spectaculaire, het pijnlijke, het trotse van iedereen over het hele land, vanuit elke gemeenschap, met verschillende wereldbeelden, overtuigingen en religies, ervaren Israëliërs en immigranten van over de hele wereld.

Michal en ik horen tijdens onze condoleancebezoeken zo'n grote verscheidenheid en scala aan talen naast het Hebreeuws: Engels, Frans, Amhaars, Spaans, Arabisch, Russisch. Een groot aaental talen uit de landen van de voormalige Sovjet-Unie. En uiteindelijk zijn ze allemaal één opwindende taal: Israëlisch. Ieder van hen houdt van de mensen. Iedereen houdt van m nsen. De allesomvattende liefde van Israël die ongeëvenaard is. Vanaf hier omhelzen we de families en dragen we een stil gebed uit: dat we het waardig mogen zijn.

Burgers van Israël, premier, lid van de Knesset Binyamin Netanyahu, voorzitter van de Knesset Amir Ohana, waarnemend president van het Hooggerechtshof, rechter Uzi Fogelman en mevrouw Liora Fogelman, oppositieleider Yair Lapid, voormalige en huidige ministers en leden van de Knesset , Staatscontroleur Matanyahu Engelman, voorzitter van de Organisatie van Slachtoffers van Vijandigheden, Abie Mozes, leden van het Corps Diplomatique, hoofden van buitenlandse missies, vooraanstaande gasten.

Vorige week hoorde ik de woorden van Yoni HaCohen, commandant van het 890e parachutistenbataljon, aan wie werd gevraagd hoe het met zijn strijders ging nadat ze zo lang in het veld hadden gestaan, en met het verlies en de verwondingen van veel van hun vrienden. Hij antwoordde met woorden die voor hem vanzelfsprekend klonken, maar die mij schokten. Hij zei: “Elke soldaat draagt in zijn zak een foto van een van de gijzelaars. En telkens wanneer hij het moeilijk vindt, of zichzelf in twijfel trekt, kijkt hij naar de foto en begrijpt hij wat hij doet, en waarom we hier al zo lang zijn. En dat”, aldus Yoni, “geeft ons veel kracht”.

Honderdtien dagen lang zijn we allemaal net als de soldaten van Yoni. We dragen de foto's van degenen die zijn ontvoerd in ons hart, samen met meer foto's die dag na dag, uur na uur opduiken. Verzoeken, telefoontjes en soms zelfs bevelen van geliefde dochters en zonen, van nabestaanden, van gewonden, van families van gijzelaars.

En wij, wij allemaal, en vooral de gekozen functionarissen, die gezegend zijn met zo’n natie, zo’n generatie, vragen wij ons af, en zijn verplicht onszelf de hele tijd af te vragen: wat moeten we doen om ze waardig te zijn? Om hun offer waardig te zijn. Om hun heldenmoed waardig te zijn. Om hun nagedachtenis waardig te zijn. Dat wij waardig zijn.

“De vraag is niet wat ik verdien, maar – hoe ik op elk moment meer kan geven in het belang van de mensen en het land?” Schreef Yossi Hershkovitz aan zijn ouders, voordat hij in de strijd sneuvelde. Hij stuurde een video naar zijn leerlingen op school. “Ik doe een persoonlijk verzoek”, zei hij daarin, “Spreek geen kwaad over het volk Israël.” Net zoals Roei Dawi, wiens ouders mij het laatste bericht lieten zien dat hij schreef, zei: “Als ik sterf, doe ik dat voor het land Israël.”

En Salman Habaka van Yanuh-Jat, commandant van het 53e bataljon, zei voordat hij in de strijd sneuvelde: “Onze kracht ligt in onze eenheid. Wij hebben geen andere keuze. Dit is het moment om samen te zijn en naar de overwinning te leiden.”

En Rose Lubin, een eenzame soldaat die kibboets Sa’ad op die Zwarte Sabbat verdedigde en tijdens haar dienst in Jeruzalem viel. Ze had in een emotionele toespraak in de Verenigde Staten gezegd: “Generaties hebben ervan gedroomd Jeruzalem te bereiken, en wij hebben de eer om haar te beschermen.”

En Itzik Azoulai, die schreef nadat zijn zoon Yohai werd vermoord op het muziekfestival in Re’em: ‘Als de hoge prijs van het verlies van mijn zoon voor de eenheid van het volk was, ben ik bereid hem met liefde over te geven.’

En Dan Ganot, een van de eerste politieagenten die op de vervloekte Shabbat naar het zuiden werd gestuurd. In een liefdesgedicht schreef hij voor het land: “Klaar om voor jou te sterven”.

Dani Steinberg, de vader van generaal-majoor Jonathan van de infanteriebrigade die in de strijd sneuvelde. Hij typeerde zijn nalatenschap met de woorden: “Toewijding aan het hele volk van Israël, opoffering voor ons vaderland, het algemeen welzijn boven onszelf plaatsen.”

Dit is de eeuwige wil van onze beste zonen en dochters, zij die ons op de moeilijkste momenten samenbrengen. Op de breuk van de strijd. In hun laatste brieven en berichten, waarin ze ons bevelen te leven. Een ander leven. Een ander leven dan het leven dat we tot 7 oktober leefden. En ik hoop, ik bid, en vraag en eis - dat we alleen maar waardig mogen zijn.

Yonathan uit Yitzhar en Joseph uit Tel Aviv vielen op dezelfde dag. “Als ik opnieuw mocht kiezen, zou ik hetzelfde doen. Ik viel eervol voor mijn volk. Ik heb er geen spijt van”, schreef Joseph Gitarst in zijn laatste bericht. “Mensen zeiden tegen ons: ‘wij delen in uw verdriet’,” zei Yonathans vader, Hagai Lover, terwijl hij zijn zoon prees bij zijn graf. “Ik zou graag een verandering willen aanbieden: ‘wij delen in ons verdriet’. Yonathan is niet langer alleen onze zoon, hij is jouw zoon, de moeder in Nahariya, de moeder in Sderot, Tel Aviv, in Nahal Oz. Het kind met de enorme glimlach – hij is jouw zoon.'

Gezegend zijn de mensen wier dochters en zonen deze zijn.

En wij allemaal, en zeker dit Huis – de gekozenen – hebben beloftes en beloftes nodig om waardig te zijn.

“Wij zijn een sterke familie en een sterke natie. We kunnen niet uit elkaar worden gehaald.” Dit beloofde de familie bij de begrafenissen van Leanne Sharabi en haar dochters Noya en Yahel uit kibboets Be’eri.

En Fouad, de vader van Samer al-Talalka, die werd ontvoerd door Hamas en vermoord in een tragedie die ons allemaal schokte, samen met Alon Shamriz en Yotam Haim. Toen ik zijn familie in Hura kwam troosten, vroeg hij mij één verzoek: “Laten we gewoon verenigd blijven.”

En de vader van Asaf Tobul, die in de strijd sneuvelde nadat hij erop had aangedrongen zich als vrijwilliger voor de reservaten aan te melden. Hij vroeg hartverscheurend aan het hele volk van Israël: ‘Ik heb mijn zoon niet opgeofferd zodat we verdeeld zouden raken. Wakker worden. Wij zijn allemaal één volk.”

Dit is aan de orde van de dag. De één, de vereniger: Niet alleen weten om samen te vechten.

Niet alleen om samen te sterven. Maar om samen te leven. Om samen te bouwen. Om waardig te zijn - samen.

Meneer de Voorzitter, leden van de Knesset, vandaag is de verjaardag van de Knesset van Israël: onze tempel van de democratie. Het is voor mij belangrijk om te zeggen: eenheid is geen uniformiteit. Eenheid verstikt het debat niet. Eenheid is niet het einde van discussie en debat over zaken die de kern van het wezen van de Israëlische staat, samenleving en democratie betreffen.

Dit Huis, de Wetgevende macht, is ook de tempel van het Israëlische debat en discussie, en de ruimte voor het nemen van de meest impactvolle beslissingen die de meeste impact hebben op ons leven. Zo was het, zo zal het zijn en zo zou het moeten zijn.

Niemand twijfelt eraan dat dit Parlement zeer binnenkort de belangrijkste en waarschijnlijk meest stormachtige discussies zal voeren – over veiligheid, economie en samenleving, over oorlog en vrede, over de dag ervoor en de dag erna, over politiek en openbaar beleid en processen, over het trekken van conclusies en het leren van lessen, en ook over onze normaliseringsprocessen in het Midden-Oosten, die Hamas, Hezbollah, de Houthi’s en het hoofd van het kwaadaardige terrorisme – Iran – met alle macht proberen te dwarsbomen.

In deze discussies heeft de coalitie een belangrijke plaats, en een even belangrijke plaats wordt ingenomen door de oppositie. Maar als we op historische momenten staan en geconfronteerd worden met uitdagingen zoals weinig landen meemaken, voel ik me verplicht om hier uiting te geven aan wat we uit de harten van de mensen horen: