Trump, als je dit leest: Breng mijn man mee naar huis uit Gaza

Lishay Miran-Lavi met de kinderen. Foto screenshot

Mijn man, Omri Miran, wordt al meer dan 18 maanden gegijzeld door Hamas-terroristen in Gaza. Hij werd op 7 oktober 2023 voor de ogen van onze twee jonge dochters ontvoerd, nadat gewapende terroristen ons huis waren binnengedrongen en ons gezin urenlang onder schot hadden gehouden. We hebben sterke aanwijzingen dat hij nog leeft, en met zijn 48 jaar wordt hij beschouwd als de oudste nog levende gijzelaar in Gaza.

Als trotse zionist en patriottische Israëliër is wat ik nu ga zeggen pijnlijk – maar het moet gezegd worden: vandaag heb ik meer vertrouwen in de Amerikaanse regering, onder leiding van president Donald Trump , om de vader van mijn dochters terug te halen dan in mijn eigen regering. Trump en zijn speciale gezant, ambassadeur Steve Witkoff, zijn een bron van hoop geworden voor onze familie en voor de families van de 59 overgebleven gijzelaars. Datzelfde kan ik niet zeggen van de man die de Israëlische onderhandelingen leidt.

Trump en Witkoff verdienden ons vertrouwen door een cruciale rol te spelen bij het veiligstellen van de wapenstilstand en de vrijlating van de gijzelaars in januari 2025, die 33 gijzelaars terugbracht, van wie 25 levend. Deze overeenkomst was slechts bedoeld als eerste fase. De tweede fase – bedoeld om de vrijlating van alle resterende gijzelaars, waaronder Omri, te bewerkstelligen – zou binnen 16 dagen van start gaan.

Maar half februari herstructureerde premier Benjamin Netanyahu plotseling het Israëlische onderhandelingsteam. Hij ontsloeg de hoofden van de Israëlische inlichtingendiensten – dezelfde mensen die hadden geholpen bij het veiligstellen van zowel de deal van januari als de eerdere deal van november 2023, waarbij 100 gijzelaars werden bevrijd – en verving hen door zijn naaste vertrouweling, minister van Strategische Zaken Ron Dermer.

Dermer is al jarenlang een politiek loyalist, zonder relevante achtergrond in complexe crisisonderhandelingen, zonder ervaring in de omgang met niet-statelijke actoren zoals Hamas, en zonder vloeiend Arabisch of diepgaande expertise op het Palestijnse vlak.

Gijzelaar Omri Miran van kibboets Nahal Oz. Foto Hostages and Missing Families Forum

Als vrouw die wanhopig haar man naar huis wilde halen, probeerde ik optimistisch te blijven. Dermer, zei ik tegen mezelf, heeft het volledige vertrouwen van de premier – misschien zou dat de zaken versnellen. Ik hoopte dat Omri met Pesach zou terugkeren, wat dit jaar samenviel met zijn 48e verjaardag.

Maar die hoop vervloog snel. In tegenstelling tot Witkoff, die direct en pragmatisch met alle partijen in gesprek gaat en politieke spelletjes mijdt, voelde Dermers aanpak voorzichtig, rigide en politiek berekend aan. Zijn leiderschap van de afgelopen twee maanden ging gepaard met stagnatie en gemiste kansen. Veel families geloven nu dat politieke overwegingen – en niet humanitaire urgentie of legitieme veiligheidsoverwegingen – de drijfveer achter Israëls aanpak zouden kunnen zijn.

Deze angst werd versterkt tijdens een recente ontmoeting die Dermer had met twee gijzelaarsfamilies. Hij sprak daarbij van een ‘tijdsbestek van drie tot zes maanden’ om hun vrijlating te bewerkstelligen – een hartverscheurende uitspraak die verraadt hoe ver hij verwijderd is van de realiteit onder de grond.

Eenenveertig gijzelaars die op 7 oktober levend werden ontvoerd, zijn al in gevangenschap gestorven. Nu de oorlog volledig is hervat en Netanyahu zich ertoe heeft verbonden deze voort te zetten, ten koste van het streven naar een alomvattende overeenkomst om alle gijzelaars vrij te laten – zelfs als dat betekent dat de oorlog eindigt – hoeveel zullen er dan nog vier tot zes maanden van honger, verstikking en bombardementen overleven?

Dit alles ontslaat de hoofdschuldige en dader, Hamas, niet van hun schuld. Zij zijn een genocidale terreurorganisatie, volledig verantwoordelijk voor het lijden van zowel Israëliërs als inwoners van Gaza sinds 7 oktober. Maar dat ontslaat Israël niet van de noodzaak om deze strijd met competentie en urgentie te voeren.

Dermer, een carrièrepoliticus, mist simpelweg de achtergrond en het temperament voor gijzelingsdiplomatie. Zijn leiderschap heeft het proces bureaucratisch en traag gemaakt, losgekoppeld van de wanhoop van degenen onder ons die elke minuut wachten op een telefoontje, een teken, een wonder.