Screenshot YouTube
Een significant verband tussen gedragsstress en de effectiviteit van vaccins werd voor het eerst aangetoond in een studie gepubliceerd in Brain, Behavior, and Immunity door onderzoekers van de Universiteit van Tel Aviv.
Ze ontdekten dat acute stress bij muizen negen tot twaalf dagen na vaccinatie de antilichaamrespons op het vaccin met 70 procent verhoogt in vergelijking met een controlegroep.
De diversiteit aan antilichamen in de gestreste muizen was echter verminderd, wat resulteerde in een verminderde bescherming tegen de varianten van de ziekteverwekker.
“De heersende veronderstelling is dat de effectiviteit van een vaccin vooral wordt bepaald door de eigen kwaliteit. In de loop der jaren heeft de professionele literatuur echter ook invloeden van andere factoren gemeld, zoals de leeftijd, genetica en het microbioom van de resultaten van vaccinatie, "zei klinisch microbioloog en immunoloog Natalia Freund, in wiens laboratorium de studie werd uitgevoerd door PhD leerling Noam Ben Shalom.
Dr. Natalia Freund in haar laboratorium. Foto met dank aan de Universiteit van Tel Aviv
“Onze studie was de eerste die de mogelijke effecten van acute stress onderzocht. We ontdekten dat deze mentale toestand een dramatische impact heeft – niet alleen op de effectiviteit van het vaccin, maar ook op hoe het werkt,” zei Freund tegen ISRAEL21c.
Het team gaf muizen twee verschillende vaccins: het modeleiwit ovalbumine en een fragment van het SARS-CoV-2-spike-eiwit dat ook in het Covid-19-vaccin wordt gebruikt. Negen dagen later, net toen de adaptieve immuniteit actief werd en de productie van antilichamen begon, werden de muizen onderworpen aan een veelgebruikt gedragsparadigma dat acute stress simuleert.
"Aanvankelijk waren we verrast om te ontdekken dat de respons op het vaccin veel effectiever was bij dieren die stress hadden ervaren," zei Freund.
“We zouden net het tegenovergestelde hebben aangenomen – dat stressvolle situaties een negatieve invloed zouden hebben op het immuunsysteem. Desalniettemin zagen we bij beide soorten vaccins een sterkere immuunrespons na stress, zowel in het bloed als in B-cellen [de lymfocyten die antilichamen produceren] afkomstig van de milt en lymfeklieren van de geïmmuniseerde muizen.”
Tegelijkertijd zei ze: “tot onze grote verbazing werd de reikwijdte van de immuunrespons die door het vaccin werd gegenereerd, na stress met ongeveer 50% verminderd. Over het algemeen is het doel van vaccinatie niet alleen bescherming tegen een specifieke ziekteverwekker, maar ook het creëren van een langdurig immunologisch geheugen voor bescherming tegen toekomstige mutaties van die ziekteverwekker. In die zin leken de vaccins veel van hun effectiviteit te verliezen na blootstelling aan stress.”
De onderzoekers bestudeerden vervolgens of mensen ook de post-stress immuunstoornis vertonen die wordt waargenomen bij gevaccineerde muizen. Hiervoor kweekten ze B-cellen uit het bloed van mensen die in de eerste golf covid-19 hadden opgelopen, en wekten ze stress op in deze culturen met een adrenaline-achtige substantie.
"We ontdekten dat, net als bij muizen, ook menselijke cellen een nulsomspel vertonen tussen de intensiteit en de breedte van de immuunrespons", zei Freund.
“Wanneer de adrenalinereceptor tijdens stress wordt geactiveerd, wordt het hele immuunsysteem gestimuleerd, waardoor antilichamen worden gegenereerd die 100 keer sterker zijn dan antilichamen die worden geproduceerd in cellen die geen stress hebben ondergaan. Maar ook hier was de respons smaller: de diversiteit aan antilichamen werd met 20-100% verminderd, afhankelijk van het individu van wie de cellen werden afgenomen.”
Ze legde uit dat lichamelijke ziekte een vorm van stress veroorzaakt.
"Wanneer het lichaam een virus of bacterie oploopt, ervaart het stress en geeft het aan het immuunsysteem een signaal dat het verwijderen van de ziekteverwekker de hoogste prioriteit heeft, terwijl het investeren van energie in het immunologisch langetermijngeheugen een tweede prioriteit is", zei Freund.
"Daarom, stress negen tot twaalf dagen na vaccinatie, op het moment dat B-cellen antilichamen met hoge affiniteit genereren, verbetert de immuniteit op korte termijn en beschadigt het langetermijngeheugen."
De andere promovendus die bij het onderzoek betrokken was, was Elad Sandbank van het neuro-immunologielaboratorium van prof. Shamgar Ben-Eliyahu.
