Direct na de aanslag op de discotheek. Screenshpt YouTube
Op 1 juni, 2001 vandaag precies 20 jaar geleden, vond er een terreuraanslag plaats bij de ingang van de club bij het Dolfinarium in Tel Aviv. Dit is een van de ergste terroristische aanslagen die Israël tot nu toe heeft gekend en die plaats vond tijdens de tweede intifada. De publieke omroep KAN wijdt daar vanavond een programma aan, waarvan hier een uittreksel.
Veel jonge mensen stonden in de rij bij de ingang van een feest voor nieuwe immigranten dat werd gehouden in de "Dolphi Disco" club in het Dolfinarium-gebouw in Tel Aviv, net voordat een zelfmoordterrorist arriveerde. Bij de aanslag kwamen 21 mensen om het leven, voornamelijk jongeren en tieners, immigranten uit de voormalige Sovjet-Unie. Nog eens 120 mensen raakten gewond.
De aanval werd uitgevoerd door een Hamas-terrorist, die naar de discotheek werd gebracht door een inwoner van Qalqilya met Israëlisch staatsburgerschap. Een dag na de aanval vielen honderden Joodse relschoppers de Hassan Bek-moskee in Jaffa aan, die op een tiental meters van de disctheek staat. Tientallen Joden en Arabieren werden gearresteerd na de rellen. Bij het Dolfinarium is een herdenkingsmonument opgericht voor de slachtoffers van de aanslag met de namen van de slachtoffers in het Hebreeuws en Russisch.
Foto WikipediaCommons
De stemmen van die traumatische nacht blijven ook vandaag weerklinken: "Kom hier en maak het uit, zoals ze zeiden." Avi Mizrahi, de eigenaar van de club waar de aanslag plaatsvond, zei die nacht: "Ik liep als een muis over de parkeerplaats, om te zien of ik verdachte mensen zag. Er begonnen mensen te schreeuwen. Mensen waren radeloos."
"Dit is niet wat we in het verleden hebben gezien", beschreef die nacht prof. Gabi Barbash, die het Ichilov-ziekenhuis leidde, dat veel van de gewonden bij de aanval behandelde. De gewonden in de ziekenhuizen vertelden over de afschuwelijke taferelen op de plaats van de aanslag.
Barry Pike, een 17-jarige jongen die gewond raakte bij de explosie, beschreef in tranen hoe hij de lichamen van de doden op de grond zag liggen. Olga Shirokov beschreef ook vanuit het bed waarin ze in het ziekenhuis werd behandeld. de moeilijke scènes na de aanval en zei dat ze lichaamsdelen bij de ingang van de discotheek zag.
Bijna alle slachtoffers van deze aanval waren nieuwe immigranten uit de Sovjet-Unie, hun familieleden die bijna geen Hebreeuws spraken, werden onmiddellijk opgenomen in de Israëlische realiteit toen ze zich bij de families van de slachtoffers van de tweede intifada voegden.
Anna Kozhkov, die haar dochter Ania verloor die bij de aanval omkwam, zei dat zelfs 20 jaar na de aanval de pijn nog steeds voelt. Ania arriveerde die avond met haar vriendin Mariana voor een feest in het Dolfinarium. "Ik viel in slaap werd 's nachts ineens gebeld", zegt Anna. Ze kreeg te horen dat de meisjes "naar een discotheek waren gegaan war een explosie was geweest en dat veel kinderen werden gedood. Ik begeep toen ineens dat het voorbij was, dat ze niet gevonden zullen worden.
Bij de aanval kwamen zes vrouwelijke en mannelijke studenten van de school van Ania om het leven. De moeders van de vermoorde schoolkinderen kwamen op de laatste dag van de herdenking naar de school en herinnerden zich hun kinderen die voor altijd de middelbare schoolleeftijd zouden hebben. Leila Berkowski, Marina's moeder, vertelde hoe ze robotica wilde studeren, Ella Nalimov, de coach van Julia Vilna, vertelde hoe Yelena ervan droomde accountant te worden en Julia bibliothecaris wilde worden.
Victor Komzdarczyk, arriveerde die avond met een vriend, Diaz Normanov, een eenzame soldaat die alleen uit Oezbekistan was geëmigreerd, naar de club. Victor, die de aanval overleefde, herhaalt de momenten van horror waarin hij zijn beste vriend verloor: "Na twee minuten, toen ik wakker werd en op mijn knieën ging, begon ik fysiek naar Diaz te zoeken." H: "Plots zie ik een enorme bloedvlek en iemand ligt alleen op zijn zij op zijn buik." Hij herkende dat het Diaz wa
