Verklaring van nationale veiligheidsadviseur en directeur nationale veiligheidsraad, Tzachi Hanegbi

Screenshot

Verklaring van de Nationale veiligheidsadviseur en directeur van de Nationale Veiligheidsraad, Tzachi Hanegbi, vandaag (dinsdag 31 oktober 2023) [vertaald uit het Hebreeuws]:

“Ik zal mijn openingstoespraak wijden aan het verduidelijken aan het publiek van het beleid waartoe de politieke leiding heeft besloten en de manier waarop dit door de IDF wordt uitgevoerd, vanaf het begin van de oorlog tot aan de uren waarin er wordt gevochten. in alle sectoren.

Het operationele doel dat voor de IDF werd gedefinieerd is ondubbelzinnig: het vernietigen van de militaire en bestuurscapaciteiten van Hamas en de Islamitische Jihad, zodat er niet langer een bedreiging zal zijn voor de burgers van Israël vanuit de Gazastrook.

Sinds dit besluit is genomen, heeft de IDF haar missies met kracht en grondigheid in verschillende fasen uitgevoerd, zoals de IDF-woordvoerder goed heeft beschreven in zijn dagelijkse rapporten. De eerste fase – het blokkeren en opruimen van terroristen uit het zuiden – ligt achter ons. De tweede fase begon onmiddellijk daarna. Dit is het stadium van krachtige en nauwkeurige aanvallen op alle vijandelijke netwerken, inclusief een hoogwaardige inlichtingenbasis, vanaf land, ter zee en vanuit de lucht. De fase die momenteel wordt uitgevoerd is die van grondactiviteiten in de noordelijke Gazastrook.

Dit is een moeilijke campagne die hevige gevechten met zich meebrengt. Er is geen strijd zonder een pijnlijke prijs. Wij zijn een volk dat vecht te midden van de pijn. We zijn vastbesloten – ondanks de pijn – om te winnen.

Het bijkomende hoogste doel is, zoals de premier duidelijk maakte, het scheppen van de voorwaarden voor het terugbrengen van de gijzelaars naar hun huizen en hun families. Zoals gisteren werd onthuld, dient de militaire inspanning zowel de poging om de gijzelaars terug te brengen als het streven om de militaire en regeringscapaciteiten van de vijand te vernietigen.

In de noordelijke sector moet het besluit op alle ontwikkelingen voorbereid zijn: een sterke verdediging voeren door een grootschalige mobilisatie van reserves die al aan de Libanese grens zijn opgesteld, de evacuatie van burgers uit de verdedigingslinie om ervoor te zorgen dat hun welzijn wordt gewaarborgd in het geval van een frontale botsing met Hezbollah, en vijandelijke netwerken aan te vallen als reactie op zijn provocaties, overal en zonder aarzeling.

Om de doelstellingen van de oorlog te verwezenlijken, vooral de vernietiging van Hamas als de gewapende soeverein in Gaza, moeten we een mentale verandering doorvoeren. Het kabinet, evenals de hoofden van de veiligheidsdiensten, hebben voor altijd afscheid genomen van operationele concepten die in ons bewustzijn hebben gezeten sinds Hamas zestien jaar geleden voor het eerst de controle over de Gazastrook overnam. Alle termen uit het verleden zijn verdwenen en verdwenen. Er zijn geen 'rondes', 'operaties' of andere amorfe termen meer als 'het versterken van de afschrikking', 'het eisen van een prijs' of 'etsen in hun bewustzijn'. Het bloedbad van 7 oktober loste de illusies op dat we tegenover een vijand staan ​​die zijn absolute vernietiging niet zou durven riskeren.

Zodra het feit duidelijk werd – dat Hamas net als ISIS is, geen beperkingen heeft en de inwoners van Gaza beschouwt als niets anders dan menselijk stof dat het land dekking biedt – was er geen twijfel meer in ons hart. Hamas, met zijn psychopathische leiderschap en zijn sadistische moordenaars, moet ophouden te bestaan. Dit was de unanieme beslissing van het kabinet en dit is de missie waarmee de IDF is belast.

Ik zou de term ‘unaniem’ willen verduidelijken om geen slechte dienst te bewijzen aan langdurige discussies en zeer lange uren van grondige en diepgaande discussies die plaatsvinden in het Oorlogskabinet, het uitgebreide Veiligheidskabinet en in de dagelijkse evaluaties gehouden door de premier. Tijdens deze discussies vinden er uitwisselingen van standpunten, gedachten en verschillende benaderingen plaats. De problemen zijn zowel ondraaglijk als noodlottig; ze zijn niet allemaal uit hetzelfde hout gesneden. Ze hebben niet allemaal dezelfde visie. Maar uiteindelijk, soms tot diep in de nacht, wordt er een gezamenlijk besluit geformuleerd.

Dit is de beslissing. Deze monsterlijke terroristische organisaties mogen nooit meer de Gazastrook controleren. Ik geloof dat dit ook de mening is van een beslissende meerderheid van het Israëlische publiek.

Op diplomatiek vlak is het van enorme waarde dat de president van de Verenigde Staten aan de zijde van Israël heeft gestaan. Het heeft ons in staat gesteld om bijna een hele maand onafgebroken te voeren en ook de komende periode een campagne van ongekende kracht te voeren.

Om deze steun te behouden zijn we verplicht om, net zoals we dat sinds het begin van de oorlog hebben gedaan, onderscheid te blijven maken tussen moordenaars en niet-strijders; de bevolking in de noordelijke Gazastrook ervan te overtuigen te verhuizen naar beschermde gebieden in het zuiden; het toestaan ​​van buitenlandse hulptroepen om voedsel, water en medicijnen te verstrekken aan iedereen die gehoor heeft gegeven aan onze oproep en zich momenteel in het zuiden bevindt; op te roepen tot het verstrekken van levensreddende medische behandeling aan iedereen die dat nodig heeft, niet in de ziekenhuizen die tegenwoordig commandocentra voor terrorisme zijn, namelijk de commando- en controlecentra van Hamas en de Islamitische Jihad, maar in alternatieve ziekenhuizen in Egypte, die zich in een beschermde gebied, of op hospitaalschepen uit verschillende landen, die hebben gereageerd op het initiatief van de premier en die voor de kust van Gaza zullen aankomen.

Dit is onze inzet als land dat handelt volgens de oorlogswetten. Dit is ook de manier om de legitimiteit te vergroten en te behouden, zonder welke het zeer moeilijk zou zijn om de militaire campagne te voeren totdat het doel is bereikt. Natuurlijk zijn we niet op zoek naar legitimiteit van antisemieten, die we uit hun holen zien opduiken wanneer ze Joods bloed ruiken. Maar er zijn veel vrienden in de wereld en de oorlog heeft bewezen dat zij achter ons staan, onze gevoelens delen en ook de doelstellingen van de oorlog delen, zoals ik ze hier heb verwoord."