Screenshot YouTube
Heel lang geleden, toen ik nog militaire dienst deed, moesten we een paar keer per jaar naar de psycholoog. Voor bepaalde eenheden is dat verplicht, om te verzekeren dat je (nog) geen trauma hebt opgelopen. Dan moest je naar een officier toe, die – vertaald in het Nederlands – een GGO, Geestelijke Gezondheids Officier heet.
Dan had je een gesprek, waar de psycholoog dan uit je dossier voorlas wat je allemaal hebt gedaan en meegemaakt tot zo ver, en dan werd er gekeken wat voor invloed die ervaringen op je had.
Ik was vaste klant bij een vrouwelijke officier, die het altijd over gekreukelde colablikjes had: je kunt er nog heerlijke Cola uit drinken, maar er was iets gebeurd met het blikje.
Ook toen ik reservedienst begon, bleef die controle en ook toen ik uitgerangeerd was en doorging als vrijwilliger tot mijn 55ste, moest ik van tijd tot tijd geëvalueerd worden. Gelukkig schijn ik niet te veel schade te hebben opgelopen, of ik heb het goed kunnen verbergen…
In Israël hebben we op 7 oktober een groot trauma opgelopen. Van militair oogpunt was de Hamas actie spectaculair: ze hielden hun plannen goed verborgen, leidden ons aan een draadje en we geloofden het allemaal. Uiteraard zijn de beestachtige acties een nog groter trauma voor ons. Dit land is gesticht om dit soort dingen te voorkomen en we hebben gefaald. Uiteraard is dit land ook gesticht om te verzekeren dat, wanneer zulke misdrijven tegen Joden toch plaatsvonden, iemand actie onderneemt en de daders verantwoordelijk stelt.
Maar tegelijkertijd lopen we rond met een steen in onze maag. Meer dan 200 Israëli’s werden ontvoerd en het voelt aan alsof een stuk van ons hart is gescheurd.
Deze dagen komen langzaam wat gijzelaars vrij. Van klein tot groot worden ze door gemaskerde Hamas-beesten naar de Rode Kruis ambulances begeleid, waarna ze naar Israël, naar huis worden gereden. Uiteraard zorgt de Hamas voor stenen gooien naar de wagens met de vrijgelaten gijzelaars en ook zorgen ze ervoor dat de Rode Kruis wagens een achterlijke zigzagroute moeten rijden – allemaal om onze zenuwen nog een beetje te rekken.
In mijn leven heb ik Israelische gijzelaars mogen bevrijden en ik ken de blik in de ogen: een flits van hoop komt af en toe uit de gedempte ogen. Ogen die aangeven dat we het te doen hebben met verkreukelde cola-blikjes. Ogen die niets hoeven te vertellen – het is duidelijk wat er achter die ogen afspeelt.
Oude vrouwen, jonge kinderen – allemaal verkreukeld. Hopelijk niet voor goed.
Omdat er nog steeds gijzelaars worden vastgehouden en we te maken hebben met psychopaten die ze vasthouden, geven we geen details uit betreffende wat deze gijzelaars is aangedaan. Die dag komt nog en ik vermoed dat ook dan meer dan de helft van de wereld het niet zal willen geloven.
In feite is heel Israël nu een verzameling van verkreukelde cola-blikjes.
Maar de inhoud blijft onaangetast, hoe lelijk de kreukels ook zijn.
Wat ons weer leert dat schoonheid aan de binnenkant zit.
