Daniela Gilboa. Screenshot video
In een video van haar gevangenschap die zes maanden geleden door Hamas werd gepubliceerd en vanochtend met goedkeuring van de familie werd uitgezonden op N12News, wendt de ontvoerde Daniela Gilboa zich naar de camera en eist haar vrijlating: "Waar was je op 7 oktober toen ik werd ontvoerd uit mijn bed? Waar ben je nu?
Waarom zou ik, als soldaat die honderd procent aan het land heeft gegeven en in een moeilijke dienst als in Otef heeft gediend, het gevoel moeten hebben dat ik door jou, regering, in de steek ben gelaten en weggegooid? Mijn beste regering, begin uw werk goed te doen om ons allemaal terug naar huis te brengen, zolang we nog leven.
Daniela zegt ook in de video: "Ik heb geen eten, geld, kleding of wat dan ook nodig, alleen dat jullie ons levend thuisbrengen. En jullie, mijn familie, ik mis jullie heel erg en hou van jullie - moeder, vader , Noni, Roiko, ik vraag dat jullie sterk zijn en alles doen wat je kunt om mij thuis te brengen, terwijl ik nog leef.
Orli, Daniela's moeder, reageerde vanochtend op de video: "Er is sindsdien zoveel tijd verstreken, het is zes maanden geleden, vanaf de 107e dag, maar ik herken de hachelijke situatie waarin mijn dochter zich bevindt. Ze ziet er erg assertief en vastberaden uit, maar zegt de dingen als een spel. Ik herken dit vermogen van haar, om te weten hoe ze de dingen moet spelen die ze moest zeggen.
"Voor degenen die haar niet kennen: ze lijkt heel sterk en assertief, maar we kregen psychologisch de mening dat ze op die momenten in een moeilijke mentale toestand verkeerde. Ze wisten haar gedrag te vergelijken met andere video's die we ze stuurden en Ik zeg dat ze zich in een moeilijke mentale toestand bevindt, met alle kracht die ze in deze video weet te tonen. Ik herinner me dat dat meer dan zes maanden geleden is. Vandaag weet ik niet wat haar toestand is.
(hoewel de video in het Hebreeuws is, zeggen de beelden genoeg)
Is er sindsdien geen teken van leven meer van haar ontvangen?
"De laatste keer dat we het ontvingen was twee maanden geleden, we weten dat ze nog leeft. Verder vertellen ze ons niets. We weten niet of het een getuigenis is of waar het over gaat. Het leger deelt niets met ons, vertelt ons gewoon op een zeer neerbuigende manier: 'Ot Haim', en dat is alles.
Deze week markeerden we negen maanden sinds de gebeurtenissen van 7 oktober. Hoe symbolisch is deze datum in jouw ogen?
"Elke moeder die haar kind negen maanden heeft gedragen, en zeker een moeder van een kind die de betekenis begrijpt van een jong meisje dat negen maanden gevangen wordt gehouden, heeft een slechte bedoeling met deze date. Het is een moeilijke dag. Ik ging naar bed ie dag drie uur eerder. Het was moeilijk voor mij om te gaan slapen. Tot op de dag van vandaag is het negen maanden geleden, en elke dag na die dag is nog moeilijker omdat je beseft dat ze er nog is de dagen die bemoedigender zijn, met een beetje meer optimisme, op weg naar iets dat haar en iedereen terug kan brengen."
Het is moeilijk om optimistisch te zijn als we ons al in de proefmodus bevinden.
"Gedurende deze negen maanden hebben we veel ups en downs gehad. We dachten dat het zo zou gebeuren en toen waren we opnieuw teleurgesteld. Als ik tijdens deze negen maanden iets heb geleerd, is het om de kaart verder te lezen dan wat er werd gezegd. Ik begreep dat er iets was Het zou spoedig moeten gebeuren. Je ziet de sfeer rondom, een internationale sfeer, druk op Hamas, oefen druk uit op de regering. Deze keer kan het gebeuren, als het niet de extremisten zijn die stokken in de wielen kunnen steken , laten we onze kinderen naar huis brengen. Het is tijd voor moedige beslissingen, ik roep Smotrich en Ben Gvir op, laat het gebeuren.
Heeft u het gevoel dat u nog steeds aandacht heeft in de Knesset en van het publiek?
‘Ik voel aandacht. We ontmoeten ook onnatuurlijke partijen, die niet helemaal achter ons staan, van de hele rechterkant van de politieke kaart. Ze zijn misschien empathisch, maar ze hebben principes waar ze moeilijk van af kunnen komen. ontmoetingen als een groep ouders van jonge meisjes in gevangenschap, en het dringt tot hen door, zelfs degenen die moeilijker zijn. Het brengt daar wel iets in beweging. We rusten niet op onze lauweren, we wachten tot er dingen gebeuren dat ze hier zijn."
Comments