Ter illustratie. Screenshot YouTube
Muziek is een hulpmiddel dat onze evolutionaire reis heeft begeleid en millennia lang voor een gevoel van comfort en sociale verbinding heeft gezorgd. Nieuw onderzoek dat vandaag is gepubliceerd in de American Psychologist biedt een neurowetenschappelijk begrip van de sociale connectie met een nieuwe kaart van de hersenen bij het spelen van muziek.
Een team van sociale neurowetenschappers van de Bar-Ilan University en de University of Chicago introduceerde een model van de hersenen dat licht werpt op de sociale functies en hersenmechanismen die ten grondslag liggen aan de muzikale aanpassingen die worden gebruikt voor menselijke verbinding. Het model is uniek omdat het zich richt op wat er in de hersenen gebeurt als mensen samen muziek maken, in plaats van wanneer ze individueel naar muziek luisteren.
Het onderzoek werd geïnspireerd door creatieve inspanningen van mensen over de hele wereld om samen muziek te reproduceren terwijl ze sociale afstand nemen tijdens de COVID-19-pandemie. Dit omvatte mensen die unisono liedjes zongen van balkon tot balkon, groepszang op videoconferentie platforms zoals Zoom, en live huiskamerconcerten door mensen als Yo Yo Ma, Chris Martin van Coldplay en Norah Jones.
Foto via Hebreeuwse universiteit
Het team bracht de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van sociale neurowetenschappen en muziek samen, inclusief de evolutietheorie. Ze synthetiseerden deze vooruitgang en benadrukten vijf belangrijke functies en mechanismen van de hersenen die via muziek bijdragen aan sociale verbinding.
Dit zijn (1) empathiecircuits, (2) oxytocine-uitscheiding, (3) beloning en motivatie, inclusief dopamine-afgifte, (4) taalstructuren en (5) cortisol. Deze vijf functies en mechanismen hebben betrekking op ten minste 12 belangrijke hersengebieden en twee paden die in de bijgevoegde foto in kaart zijn gebracht.
Empathie helpt ons om af te stemmen op hoe andere mensen denken en voelen, en kan worden verbeterd door interpersoonlijke muzikale coördinatie.
Oxytocine wordt soms het 'liefdeshormoon' genoemd omdat het bijdraagt aan ons gevoel van sociale verbondenheid met anderen. Het wordt afgescheiden als mensen samen zingen, zelfs als er geïmproviseerd wordt.
Dopamine is een neurotransmitter die een gevoel van plezier produceert en vrijkomt tijdens muzikale anticipatie en verwachting, en cruciaal voor ons gevoel van beloning en motivatie.
Taalstructuren in de hersenen zijn betrokken bij heen-en-weer muzikale dialoog (soms "oproep" en "antwoord" genoemd).
Cortisol is een hormoon dat bijdraagt aan stress, maar het neemt in de hersenen af als mensen samen zingen en als ze in groepen samen naar muziek luisteren.
Het onderzoek vormt de basis voor een opkomend veld genaamd de 'sociale neurowetenschap van muziek', die voortbouwt op de eerder gevestigde cognitieve neurowetenschap van muziek die zich grotendeels richt op het luisteren naar muziek.
De auteurs zeggen dat een beter begrip van de sociale neurowetenschap van muziek een belangrijke rol kan spelen bij het helpen verbeteren van de sociale binding over de hele wereld, vooral in culturen die in conflict zijn. Ze concluderen dat muziek een krachtig instrument is dat individuen bij elkaar kan brengen, empathie en communicatie kan bevorderen en sociale verdeeldheid kan helen. Ze zeggen dat een beter wetenschappelijk begrip van hoe muziek zorgt voor sociale verbindingen van brein tot brein, helpt te benadrukken dat muziek niet louter entertainment is, maar in plaats daarvan een kern-kenmerk van het menselijk bestaan is met belangrijke sociale implicaties.
