Sergeant Yaron Zohar. Foto IDF woordvoerder
Dit is een artikel uit de Times of Israel reeks Those We Have Lost.
Sergeant Yaron Zohar, 19, een soldaat van de Golani Brigade uit Kiryat Ata, werd op 7 oktober gedood tijdens de strijd tegen de Hamas-invasie in Zuid-Israël.
Hij en zijn kameraden vochten terug tegen tientallen terroristen die probeerden de IDF-buitenpost naast Kibbutz Erez, langs de noordelijke grens van de Gazastrook, binnen te vallen. Hij slaagde erin een aantal van de schutters uit te schakelen, voordat hij gewond raakte door granaatscherven van een mortier en kort daarna stierf op het slagveld.
Hij werd op 9 oktober begraven in Kiryat Ata. Hij laat zijn ouders, Lihi en Ami, en zijn zussen Ofri, 23, en Guy, 13 achter.
Hij was het grootste deel van zijn jeugd een actieve voetballer, waaronder zes jaar spelen voor het jeugdteam van Hapoel Haifa. Tegelijkertijd was hij een toegewijde fan van het professionele team van Maccabi Haifa.
Zijn tante, Galit, vertelde aan een sportnieuwssite dat ze vaak samen naar wedstrijden van Maccabi Haifa gingen en van de gelegenheid een ‘hele ceremonie’ maakten.
'We stonden opgewonden op... verlieten vroeg het huis: 'Luister, ik moet er minstens drie uur eerder zijn, om de sfeer op te snuiven', zei hij dan. Vlak voordat we het huis verlieten, zorgde hij ervoor dat iedereen groen gekleed was, en vooral de sjaals,' herinnert ze zich. “Van de parkeerplaats naar het stadion lopen… de tribunes betreden, met dat bijzondere moment waarop je de sfeer opsnuift vóór aanvang van de wedstrijd… zingen met vrienden en dan het openingsfluit.”
Zijn jongere zus, Guy, vertelde Channel 14 dat ze van zijn kameraden had gehoord na zijn dood dat hij "een grappig kind was, dat hij er altijd voor ze was, dat hij altijd hielp — een kind dat de beste was, echt waar. Iedereen die hem kende, zei hetzelfde." Guy zei dat ze "een heel sterke band hadden, we waren heel close, elke keer dat hij in het weekend thuiskwam [van het leger] brachten we tijd met elkaar door."
In een gesprek met Army Radio, zei Lihi, de moeder van Yaron, dat hij “een geweldige jongen was, een bescheiden jongen, introvert, zachtaardig en vriendelijk – hij vocht nooit, werd nooit vervloekt, hij was zelden boos.”
Vanaf jonge leeftijd, zei ze, "had hij een zeer hoge emotionele intelligentie, en naarmate hij ouder werd, werd dat alleen maar sterker. Hij was een jongen die een genot was om op te voeden, om mee op te groeien, hij vocht niet met zijn zussen, hij maakte geen ruzie."
Ze zei dat hij op 7-jarige leeftijd begon met voetballen en zich tien jaar lang aan de sport wijdde, totdat hij op 17-jarige leeftijd besloot te stoppen en zich volledig te richten op de voorbereiding op een militaire gevechtsrol. "Hij wilde echt in een elite-eenheid zitten, dus ruilde hij voetbal in voor andere oefeningen." Golani was niet zijn droom, zei ze, maar hij werd er gelukkig, "en ze zagen hem echt, zelfs met zijn rustige [aard] en zijn introversie, hij maakte indruk."
"Hij wordt zo ontzettend gemist, hij is een geweldig kind, hij was de lijm van de familie, de lijm van zijn vrienden, een van de beste soldaten," zei ze, opmerkend dat hij verschillende prijzen voor uitmuntendheid had ontvangen tijdens de negen maanden dat hij in het leger zat. "Dat is wat ik hoorde van iedereen die hier binnenkwam [tijdens de shiva-rouwperiode] — dat hij een van de besten was, zo niet de beste in zijn gezelschap."
Zijn vader, Ami, vertelde Israel Hayom vóór Memorial Day, meer dan zes maanden nadat Yaron werd vermoord, dat hij elke dag het graf van zijn zoon bezoekt en met hem spreekt.
"Ik praat de hele tijd met hem, hij is bij me, zelfs als hij me niet kan antwoorden, is hij bij me," zei Ami. Ondanks de pijn, zei hij, heeft hij het leven gekozen en is hij toegewijd aan zijn twee dochters: "Yaron was erg verbonden met zijn zussen, als hij thuiskwam speelde hij altijd met zijn kleine zusje, hij was een kind van liefde."
コメント