Zo maakten de Amerikanen van Israël een bananenrepubliek, schrijft Ben-Dror Yemini

Premier Benjamin Netanyahu en de Amerikaanse president ontmoeten elkaar in de Knesset. Foto Reuters

Niets van wat hier de afgelopen weken is gebeurd – met name de vrijlating van de gijzelaars en het staakt-het-vuren – zou zijn gebeurd zonder Amerikaanse druk.

Twee mensen, de gezanten van het Witte Huis Brett McGurk en Amos Hochstein, woonden de kabinetsvergadering bij om ervoor te zorgen dat er geen verrassingen zouden zijn. Het feit dat dit precies is wat de meeste Israëli's wilden, verandert niets aan de realiteit dat deze beslissingen niet in Jeruzalem werden genomen. Ze zijn gemaakt in Washington.

Op 14 augustus publiceerde het kabinet van de premier "Vijf principes voor het beëindigen van de oorlog":

1. De ontwapening van Hamas.

2. De terugkeer van alle gijzelaars, zowel de levenden als de overledenen. "We geven niemand op."

3. Demilitarisering van Gaza – niet alleen het ontwapenen van Hamas, maar ook ervoor zorgen dat er geen wapens worden geproduceerd of de Gazastrook worden binnengesmokkeld.

4. Israëlische veiligheidscontrole over Gaza, inclusief de veiligheidsperimeter.

5. Een alternatief burgerlijk bestuur dat noch Hamas noch de Palestijnse Autoriteit is – mensen die hun kinderen niet opvoeden tot terroristen, geen terrorisme zullen financieren en geen terroristen zullen sturen.

"Deze vijf principes zullen de veiligheid van Israël garanderen. Dat is de betekenis van 'overwinning'." Dat is een direct citaat uit de officiële verklaring. Netanyahu herhaalde deze voorwaarden talloze keren in media-optredens.

Netanyahu was niet van plan om zichzelf belachelijk te maken en binnen een paar weken afstand te doen van zijn eigen voorwaarden. Maar dat is precies wat er gebeurde.

De eerste voorwaarde, het ontwapenen van Hamas, heeft zich niet voorgedaan en het valt nog te bezien of dat ooit zal gebeuren.

De tweede werd gedeeltelijk tegemoetgekomen - de meeste levende gijzelaars zijn teruggekeerd, maar niet alle overledenen.

De derde, de demilitarisering van Gaza, is, net als de eerste, hoogst twijfelachtig.

De vierde, de Israëlische veiligheidscontrole in Gaza, is expliciet niet opgenomen in de overeenkomst.

En tot slot zal de Palestijnse Autoriteit in ieder geval deel uitmaken van het beheer van de Gazastrook.

Dus waarom vieren de meeste Israëli's feest? Omdat de gestelde voorwaarden van Netanyahu de oorlog nog vele maanden zouden hebben verlengd – en zelfs dan is het waarschijnlijk dat de doelen niet zouden zijn bereikt en dat de meeste of alle gijzelaars zouden zijn gedood, samen met nog eens honderden soldaten.

Maar gezien de strategie van Netanyahu sinds 7 oktober, is er bezorgdheid dat hij elk woord meende. Een oorlog zonder einde.

Dus waarom stemde Netanyahu in met alles waar hij tegen was? Waarom ondertekende hij een overeenkomst die in clausule 19 de erkenning van het recht van de Palestijnen op zelfbeschikking en een eigen staat omvat? Want in tegenstelling tot alle waanvoorstellingen, gaf de Amerikaanse regering Netanyahu geen "vrije hand" om te doen wat hij wilde. Integendeel. Ze hielden hem tegen. Ze legden hun wil op. Ze veranderden Israël in een bananenrepubliek.

IDF-troepen trekken zich terug uit de Gazastrook voorafgaand aan een staakt-het-vuren. Foto IDF

Onlangs nog zeiden McGurk en Hochstein in een interview met "60 Minutes" dat ze zich na het incident in Doha verraden voelden en dat "de Israëli's enigszins de controle over hun acties verliezen". Het zijn niet "de Israëli's". Het is Netanyahu. En ze namen de controle terug.

Dit is goed op korte termijn, omdat de Amerikaanse dwang aansluit bij wat de meeste of alle veiligheidsleiders van Israël eisten – en bij de wil van de meerderheid van de Israëli's. Maar degene die verantwoordelijk is voor het bevorderen van de belangen van Israël zou niet de Amerikaanse regering moeten zijn. Het zou de regering van Israël moeten zijn. Niet door dwang, maar door strategische visie. Door begrip.

De opgelegde regeling heeft de status van twee landen - Qatar en Turkije - verhoogd. Zij delen, samen met de VS, eindeloze economische en veiligheidsbelangen. Maar het blijven staten die op één lijn staan met de Moslimbroederschap. Qatar steekt nog steeds enorme bedragen in het demoniseren van Israël op Amerikaanse campussen en in PR-inspanningen, met zelfs bereik tot in het kantoor van de premier.

De toekomst is dus onduidelijk. Het is heel goed mogelijk dat dit een precedent schept waarbij de VS Israël kunnen dwingen tot acties die tegen zijn nationale belangen ingaan. En in tegenstelling tot wat er de afgelopen weken gebeurde, zou de meerderheid van het publiek zich de volgende keer ook tegen het opgelegde besluit kunnen verzetten.

Het probleem is niet dat geallieerde staten, vooral de VS, druk uitoefenen - dat is een inherent onderdeel van internationale betrekkingen. Het probleem is dat Netanyahu een gevaarlijk precedent heeft geschapen – een complete tegenstrijdigheid tussen zijn gestelde voorwaarden voor het beëindigen van de oorlog en wat er werkelijk is gebeurd. Een precedent van dwang werd volledig nageleefd. Een precedent dat Israël in een bananenrepubliek heeft veranderd.

Dit gebeurde omdat Netanyahu er niet in slaagde om onafhankelijk te doen wat goed was voor Israël. Politieke belangen vertrapten nationale belangen. Trump kwam opdagen met een reddingslijn. Maar het probleem blijft: hij die van Israël een bananenrepubliek maakt terwijl het zijn belangen dient, heeft een precedent geschapen dat ons kan meeslepen naar meer "bananenrepubliek"-momenten - zelfs als het Israël schaadt.