Het Witte Huis is verdeeld. Daarnaast viert Hamas' "gematigde" alternatief 7 oktober, staat Nvidia op het punt om naar Israël te emigreren (Aliyah) en meer, schrijft Amit Segal

De buitenkant van het Witte Huis. Foto whitehouse.gov

Het is dinsdag 16 december en het Witte Huis is woedend op Israël vanwege de eliminatie van een Hamas-commandant. Of toch niet? Schrijft Amit Segal in zijn nieuwsbrief.

Afgelopen zondag doodde Israël Ra'ad Sa'ad, de nummer twee van Hamas, als "reactie" op een geïmproviseerd explosief waarbij twee soldaten lichtgewond raakten.

Het probleem?

Het Witte Huis gelooft niet dat het een oprechte reactie is en wil geen schendingen van het staakt-het-vuren. Eerlijk gezegd lijkt dit dichter bij de waarheid te liggen; de bom werd maanden geleden geplaatst en heeft weinig te maken met de reactie op de aanslag op een andere topman van Hamas.

Maar zo eenvoudig is het niet.

Het Witte Huis lijkt nog geen besluit te hebben genomen. Sommige bronnen spreken van frustratie en bezorgdheid, terwijl anderen beweren dat er eerder sprake is van een uitbundige sfeer en feestelijke toasts.

De tegenstrijdigheden doen denken aan de Oslo-jaren. Destijds wendden journalisten die op zoek waren naar harde uitspraken over veiligheid zich tot Eitan Haber, adviseur van premier Yitzhak Rabin. Maar als ze optimistische woorden over het vredesproces wilden horen, gingen ze rechtstreeks naar zijn minister van Buitenlandse Zaken, Shimon Peres.

Als de kleinere ambtswoning van de Israëlische president al groot genoeg is voor tegengestelde meningen, dan is het Witte Huis zeker groot genoeg voor meerdere perspectieven.

Het antwoord is dus simpel: sommigen vonden het leuk, anderen niet.

Maar onenigheid is niet het enige dat het huis verdeelt.

Er bestaat een grote kloof tussen wat sommige functionarissen van het Witte Huis zeggen en wat andere functionarissen denken. De officiële boodschap luidt: "Coördineer alstublieft met ons wanneer u militaire operaties uitvoert." Andere functionarissen interpreteren dit echter eerder als: "Dit brengt het staakt-het-vuren in gevaar."

Het is belangrijk om te weten dat geen van deze functionarissen daadwerkelijk in het Witte Huis woont.

De man die het doet – Donald Trump – is zoals gebruikelijk vaag gebleven en heeft over de staking slechts dit gezegd: "We zullen zien wat er gebeurt."

Als ik een gokje moet wagen, denk ik dat Trump niet treurt om de nederlaag. Hij houdt van overwinningen en momenten die de voorpagina halen. Als Israël had gefaald, vermoed ik dat hij minder vergevingsgezind zou zijn geweest.

Eén ding is duidelijk uit dit alles: Israël heeft het Witte Huis niet op de hoogte gebracht voordat het toesloeg.

Hoewel alle diplomatieke gevolgen niet positief zijn, is er ook een lichtpuntje. Het geeft een duidelijke boodschap af: Israël schakelt zijn vijanden uit en niemand kan het dwingen concessies te doen op het gebied van veiligheid.

Het is belangrijk dit te verduidelijken, aangezien de roep om Israël minder als bondgenoot en meer als vazalstaat steeds luider wordt.

Maar Israël heeft zo zijn eigen verwachtingen van het Witte Huis, namelijk dat het slechts een kwestie van tijd is voordat ze beseffen dat Hamas niet zal ontwapenen en dat niemand anders dan de Israëliërs hen daartoe zal dwingen.

Het enige dat verdere "schendingen" van het staakt-het-vuren voorkomt, is Trumps aanname dat er nog steeds een staakt-het-vuren bestaat dat het waard is om te behouden. Hem van dat idee afhelpen, is onder andere waar de ontmoeting tussen Netanyahu en Trump in Mar-a-Lago eind deze maand over zal gaan.

De president van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, tijdens de Humanitaire Responsconferentie vorig jaar. Foto media

Israëls 'partner' voor de vrede lijkt 7 oktober gevierd te hebben.

Volgens een interviewfragment dat door Zvi Yehezkely is gepubliceerd, lijkt het erop dat Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit, 7 oktober heeft gevierd.

Waarom is dit belangrijk?

Tot nu toe konden we dat wel vermoeden, maar we hadden geen officiële bevestiging.

In het fragment bevestigt de geïnterviewde – Hani Al-Masri, hoofd van het Palestijns Centrum voor Beleidsonderzoek en Strategische Studies – vol enthousiasme wat de interviewer een 'gerucht' noemt. Nadat Israëliërs waren afgeslacht en verbrand, noemde Abbas het 'de grootste dag in de Palestijnse geschiedenis'.

Heeft hij dit in stilte tegen een kleine groep adviseurs gezegd, misschien tegen een vertrouweling?

Nee. Al-Masri herinnert zich met een glimlach en gelach dat Abbas het in het bijzijn van tientallen mensen verklaarde.

Ziehier, de Palestijnse Autoriteit: het "gematigde" alternatief en de onmisbare "partner" van het Westen voor vrede.

Maar na deze tijdelijke misstap in zijn oprechte afwijzing en veroordeling van geweld, was Abbas' veroordeling van het geweld van Hamas uiteraard snel en oprecht.

Het is uiteindelijk in juni van dit jaar aangekomen, bijna twee jaar te laat.

Deze veroordeling was uiteraard volkomen oprecht en absoluut niet politiek opportunistisch. De verklaring werd toevallig afgegeven op hetzelfde moment dat Frankrijk en Saoedi-Arabië aandrongen op een Palestijnse staat.

Volgens mijn bronnen waren zelfs deze twee landen niet genoeg om een ​​verklaring af te dwingen. Ook de wereldsupermacht, de VS, moest flinke druk uitoefenen om er een te krijgen.

Dit is slechts mijn mening, maar als het moeilijker is om iemand geweld te laten veroordelen dan om een ​​tand te trekken, dan zouden we die persoon geen gematigde persoon moeten noemen.

Dit zou niemand moeten verbazen. Dit is dezelfde man die publiekelijk rouwde om de dood van Hezbollah-leider Hassan Nasrallah, waarmee hij zich schaarde in de gelederen van andere grote "gematigde" figuren die het Westen gunstig gezind zijn, zoals Iran, Cuba en Hamas, het alternatief voor de Palestijnse Autoriteit.

Oké, de PA is momenteel dus sterk verbonden met geweld, maar hoe zit het met de toekomst?

En wat te denken van die beroemde pacifist, Marwan Barghouti? De "Mandela" van Palestina, zoals 200 westerse beroemdheden hem eerder deze maand noemden.

Welnu, in de stijl van andere pacifisten riep hij op tot gewelddadige escalatie.

Barghouti drong erop aan: "Wees niet alleen toeschouwers, maar word actieve strijders in de beslissende strijd." Hij riep de jeugdbeweging van Fatah op om "de herdenking van de eerste intifada, 8 december [2023], te gebruiken als een keerpunt en het begin van de escalatie van de strijd tegen de Israëlische vijand... met alle middelen en mogelijkheden die tot onze beschikking staan."

Ah ja, de toekomst ziet er rooskleurig uit.

Ik denk dat 'gematigd' een nauwkeurigere omschrijving is van de bereidheid van het Westen om de realiteit onder ogen te zien.