Screenshot YouTube
“Wij zullen geen antisemitisme dulden.” Zowel de Duitse bondskanselier als bondspresident spraken deze ene zin kort na elkaar in het openbaar uit. Dat moeten Scholz en Steinmeier niet alleen landgenoten voorhouden, maar evengoed Palestijnse leiders en hun achterban, poneert publicist Ahmad Mansour (46).
Onderscheiden met het Bundesverdienstkreuz voor zijn inzet contra Jodenhaat en alle vormen van extremisme heeft Mansour zeker recht van spreken. Bovendien is de geboortige Arabische Israëli een ervaringsexpert qua antisemitisme. “Een groot deel van mijn leven bracht ik in een antisemitische omgeving door. Dat definieerde mijn identiteit als Palestijn, Arabier en moslim. Pas de ontmoeting met de vermeende vijand heeft mij van de haat gered.”
Dat laatste wenst Mansour evenzeer het Palestijnse leiderschap en volk toe. Dat vergt allereerst Palestijnse zelfreflectie. De compromisloze Palestijnse politiek van de afgelopen decennia heeft niets opgeleverd. Zij bracht de Palestijnen ellende en trauma’s.
Mansour wendt zich vervolgens tot de westerse hulpverleners van de Palestijnen. Zij moeten ophouden dit volk louter als slachtoffers te beschouwen. Geen conflict is door een permanente bewieroking van de slachtofferrol van een van de strijdende partijen opgelost.
En dan Mansour houdt alle woordenrijke officiële antisemitismebestrijders (Scholz, Steinmeier en vul maar in) een leerzame spiegel voor: “Wie echt belang stelt in het Palestijnse volk, kan zijn geweten niet kalmeren door “zo verder te gaan” en geld over te maken dat slechts de persoonlijke verrijking van politici dient, die hun zakenmodel van slachtofferstatus cultiveren en met deze financiën terreurstructuren ondersteunen.”
Daarop volgt een kernzin in Mansours betoog die we graag richting Europese politici doorgeven: “Wie voor Palestina wil zijn, kan niet antisemieten, Holocaustontkenners achternalopen, noch mensen die geen eerlijk belang hebben bij verzoening, ontmoeting en compromissen.”
De boodschap van Ahmad Mansour is, kortom, glashelder: wie de Palestijnen wil helpen, moet zo snel mogelijk eisen aan hun politieke elite stellen. Welke eisen? De Palestijnse elite dient zich te bevrijden van Jodenhaat, zich inzetten voor een werkelijke, duurzame acceptatie van de Israëlische staat en zich geloofwaardig van terreur en extremisme distantiëren.
Pas als dat alles (hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt) gebeurt, is Ahmad Mansour ervan overtuigd dat er aan Israëlische zijde meer en meer mensen te winnen zijn om eindelijk vrede te sluiten met de Palestijnen.
Rest een cruciale vraag aan zijn adres: ziet hij de belangrijkste geldschieter van de Palestijnse Autoriteit, de Europese Unie en haar lidstaten, deze logische vredeseisen ook daadwerkelijk stellen aan Ramallah? Gaat Berlijn Brussel in deze positieve richting voor? Dan laten we Den Haag maar even buiten beschouwing…
Bas Belder, historicus
