Twee broers, één missie: ze lijden aan spierdystrofie en weigeren de IDF op te geven

Yarin David en Aviel Yosef David. Foto Larger Than Life

De 18-jarige Aviel Yosef David uit de moshav van Zacharia begon al op zes maanden oud te vechten voor zijn onafhankelijkheid, toen bij hem de diagnose Duchenne spierdystrofie, ook wel DMD genoemd, werd gesteld, schrijft Ynet.

Zijn ouders, Odelia en Shai, gedreven door geloof en hoop, deden er alles aan om zijn fysieke mogelijkheden te behouden door middel van fysiotherapie, hydrotherapie en een intense dagelijkse strijd. Hun inspanningen wierpen hun vruchten af. Tot zijn elfde stond Aviel erop om zelfstandig te lopen. Hij viel, stond op en ging verder.

Op zijn elfde verjaardag kwam het omslagpunt. Aviels fysieke kracht nam af, waardoor hij een elektrische rolstoel moest gaan gebruiken. De verandering was verwoestend, emotioneel nog meer dan fysiek, en aanvankelijk weigerde hij deze te gebruiken.

De reden, zo legde hij later uit, was angst. Hij zag zijn oudere broer Yarin, die aan dezelfde ziekte lijdt maar in een verder gevorderd stadium verkeert, en hij was bang om net als hem te worden.

"Hij wilde niets van een rolstoel weten," herinneren zijn ouders zich. "Hij wilde blijven lopen, net als iedereen zijn. Het heeft tijd gekost voordat zowel zijn lichaam als zijn geest de nieuwe realiteit konden accepteren."

Ironisch genoeg was het Yarin, de oudere broer die jaren eerder dezelfde crisis had doorgemaakt, die Aviel de kracht gaf om verder te gaan.

"Aviel keek naar Yarin en zag hoe hij ermee omging, hoe hij nooit opgaf," zeggen zijn ouders.

Foto Larger Than Life

Ondanks zijn gezondheidsproblemen meldde Yarin zich in januari vorig jaar aan bij de Israëlische strijdkrachten en werd hij een rolmodel voor zijn jongere broer.

“Toen Aviel zijn broer een uniform zag aantrekken en een bijdrage zag leveren aan het land, begreep hij dat een rolstoel niet het einde van de weg is en geen belemmering vormt”, zeggen ze. “Het is simpelweg een middel om de bestemming te bereiken.”

Beide broers kregen op zeer jonge leeftijd de diagnose en genoten van een normale jeugd. Ze renden, speelden en leefden zoals andere kinderen. Ook voor Yarin was de overstap naar een rolstoel een zware emotionele klap. Het zien van dezelfde strijd die zijn jongere broer moest doorstaan, versterkte alleen maar zijn vastberadenheid om een ​​voorbeeld te zijn.

Aviel vond op zijn beurt zijn eigen manieren om bij te dragen en leiding te geven. Ondanks zijn fysieke beperkingen beschikt hij over sterke verbale vaardigheden en een natuurlijke drang om anderen te begeleiden. In Zacharia is hij een bekend en geliefd figuur. Hij stelt quizzen samen voor de feestdagen, geeft lezingen en herinnert de bewoners aan de gebedstijden in de synagoge.

"Hij wil zich altijd gelijkwaardig voelen tussen gelijken," zeggen zijn ouders.

Dat gevoel van gelijkwaardigheid ervaart Aviel nu wekelijks op de logistieke basis van het Home Front Command. Via het 'Special in Uniform'-programma, dat wordt uitgevoerd door de vereniging Lend a Hand to a Special Child en JNF USA, in samenwerking met de Gvanim-school waar hij studeert, is Aviel begonnen met wekelijks vrijwilligerswerk in een IDF-uniform, onder leiding van hoofdadjudant Ran Maman.

Voor Aviel is dit niet zomaar een basis. Het is dezelfde basis waar Yarin diende en zich als vrijwilliger aanmeldde, onder dezelfde commandant.

"De komst van Aviel is een zeer emotioneel moment van afsluiting", zegt Maman. "Nadat we Yarin met open armen hebben ontvangen, verwelkomen we nu ook zijn jongere broer. Niets is ontroerender."

Met de steun van zijn toegewijde instructeur Nadav, die Aviel verder ziet dan alleen zijn rolstoel en ervoor zorgt dat hij in elke taak slaagt, voelt Aviel zich eindelijk echt gelijkwaardig. Voor een jongeman die tot zijn elfde voor elke stap heeft moeten vechten, geeft het uniform hem het gevoel van erbij horen waar hij zo naar verlangde.

“Het verhaal van Yarin en Aviel bewijst dat niets wilskracht in de weg kan staan”, zegt Mendi Belinitzky, CEO van Lend a Hand to a Special Child. “We zien jongeren complexe fysieke uitdagingen overwinnen en met trots het uniform dragen. Het zien van de ene broer die het pad van de andere volgt, op dezelfde basis en onder dezelfde commandant, is een overwinning van de Israëlische geest en een bron van immense trots.”

Odelia en Shai, die beide zonen vergezellen op deze zware reis, blijven standvastig in hun hoop.

"We stralen altijd optimisme en vertrouwen uit," zeggen ze. "We geloven dat er op een dag, met Gods hulp, een genezing gevonden zal worden en dat ze weer op eigen benen zullen staan."

"Tot die tijd zijn we enorm dankbaar voor het 'Special in Uniform'-programma, voor de Prashkovsky Group die ons steunt, en voor commandant Ran Maman, die onze zonen de kans geven om geïnspireerd te raken, een bijdrage te leveren en een zinvol leven te leiden."